Η ζωή μας σε επαφή με το “δίκτυο” μας προσφέρει πολλά σημεία να εμπλουτίσμουμε τις γνώσεις μας. Κάθε άτομο είναι ένας πόρος και το γεγονός ότι τόσοι πολλοί είναι εκείνοι με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή, είναι εφικτό και χρησιμεύει μόνο στο να διευρύνει τους ορίζοντές μας με τις πληροφορίες που πέρνουμε από τους άλλους. Τουλάχιστον στη θεωρία !!.
Ακριβώς έτσι η απεραντοσύνη των πιθανών συνδεδεμένων πόρων προκαλεί μεγάλα κοινωνικά δίκτυα στα οποία αν προσθέσετε και φίλτρα όπως συγγένεια, ενδιαφέροντα, επάγγελμα, κ.λ.π. απειλούμαστε με το, να μας κάνουν να χάσουμε την πραγματική εικόνα με τον αποκλεισμό της αλήθειας που δεν μας αρέσει.
Είναι ακόμη πιο σοβαρό, κατά τη γνώμη μου, ότι η Google μπορεί να χρησιμοποιήσει τις προσωπικές μας πληροφορίες που έχει στη διάθεσή της για να αποφασίσει αυτό που κατά την γνώμη της μας ενδιαφέρει περισσότερο.
Δεν ξέρω αν είναι πιο χρήσιμο αυτό που συμβαίνει τώρα, αλλά με τις προβλέψιμες απαντήσεις δεν είναι δυνατόν να τονωθεί η ανάπτυξη. Είναι απλά απλές απαντήσεις.
Σε αυτό το σενάριο της τεχνητής εξυπνάδας ότι επιλέξετε να μάθετε είναι αυτό που (σύμφωνα με αυτούς) θέλουμε να γνωρίζουμε, και καταλήγουμε τελικά να διαβάζουμε πάντα ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα.
Ακόμη και τα νέα φαίνεται να εισάγονται με μια συνεχή αμετάβλητη ροή. Στην «τεχνολογική φούσκα» μας λοιπόν διαβάζουμε συνεχώς την αγωγή μεταξύ της Apple και της Samsung, για τους Ασιάτες κατασκευαστές οι οποίοι έχουν κατακτήσει τη Δύση, για τα ρεκόρ του Cupertino, τα φευγαλέα προβλήματα του νέου iPhone και την εσκεμμένη διαρροή των νέων προιόντων, αλλά και των επαγγελματιών που διαμαρτύρονται για τους Mac.
Από μια άποψη, είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι ακόμη και οι ειδήσεις ακολουθούν τη μόδα της στιγμής. Αν και με πολύ διαφορετικούς αριθμούς, είναι λίγο σαν αυτό: «τι συνέβαινε παλαιότερα μεταξύ των σχολικών θρανίων, όταν όλοι ήθελαν τα παπούτσια ή το πουλόβερ με το πιο δημοφιλές εμπορικό σήμα. Ο πρώτος influecener ήταν που εξέθετε τον εαυτό του στο να συγκεντρώσει μια κρίσιμη αλλά ικανή μάζα συναινέσεων και με το τελικά να καταλήγει να γίνεται ο trendsetter μιας συνεχούς συμφωνίας φωνών.
Ίσως αυτό να συμβαίνει και στον κόσμο των Mac. Οι θερμοί υπερασπιστές του μήλου θα επευφημούν, αλλά πιστεύω ότι πίσω από μια τόσο μεγάλη δυσαρέσκεια, ακόμη και σε επαγγελματικό περιβάλλον, που συνήθως δεν υπάρχει, υπάρχει μια πραγματική και απτή πραγματικότητα.

Προχθές βράδυ έτυχε να διαβάσω ένα άρθρο στο BGR με την έκρηξη-έκπληξη του Quentin Carnicelli, συνιδρυτή του λογισμικού για Macintosh: RogueAmoeba.
Αυτοί ασχολούνται με τον ήχο και το κάνουν με διάφορα εργαλεία που προορίζονται για μια επαγγελματική ομάδα στην οποία ανήκω και εγώ. Χρησιμοποιώ λοιπόν το Audio Hijack για την εγγραφή από οποιαδήποτε πηγή ήχου και ανάμειξη των αποτελεσμάτων, το Nicecast για streaming ήχου, το Loopback για τη διαχείριση-διάθεση-διοχέτευση υλισμικού και εργαλείων λογισμικού, αλλά επίσης και τα SoundSource, Airfoil, Fission … Εν ολίγοις η RogueAmoeba, δεν είναι μια εταιρεία που γεννήθηκε χθες ή βασίζει την παρουσία της στο μάρκετινγκ και στο spam. Όλα προορίζονται για χρήση και είναι αποκλειστικό πλεονέκτημα του κόσμου των Mac. Η σύντομη δημοσίευση λοιπόν από τον Quentin Carnicelli δεν μας λέει τίποτα καινούριο που δεν γνωρίζουμε, αλλά έρχεται ως μια περαιτέρω επιβεβαίωση του γεγονότος ότι το πρόβλημα είναι πραγματικό, και δεν είναι μόνο στα μάτια των πιο κριτικών παρατηρητών. Μία από τις πρώτες προτάσεις που μου εξέπληξε ήταν αυτή:

Είναι πολύ δύσκολο να προτείνουμε πολλά από την τρέχουσα γκάμα υπολογιστών Mac σε πελάτες μας και αυτό είναι πολύ ανησυχητικό για εμάς, ως εταιρεία λογισμικού που βασίζεται σε Mac.

Η αίσθηση του να μην είναι κάποιος σε θέση να συστήσει την αγορά ενός Mac είναι κάτι που με ενοχλεί τόσο πολύ και το οποίο δεν υπήρχε μέχρι πριν από 5 χρόνια. Παρά τις αδυναμίες του οι φίλοι θα συνεχίσουν να αγαπούν αυτό το οικοσύστημα, αλλά μπορώ να στοιχηματίσω ότι δεν θα είναι το ίδιο για όλους και σίγουρα δεν αρκεί για να δικαιολογήσει τις ολοένα και πιο υψηλές τιμές για τις προσφορές σε υπολογιστική ισχύ, σε σύγκριση με την ποιότητα του υλικού που όντως είναι πάντα εξαιρετική αλλά όχι ανέφικτη πια και τώρα τελευταία όλο και λιγότερο αλάθητη. Για μια εταιρεία που στηρίζει τις δραστηριότητές της στο Mac είναι ένας κίνδυνος αν τελικά μπορούν πάντα να πωλούν σε όλο και περισσότερους πελάτες η να περιορίζουν τους πιθανούς πελάτες, αλλά τελικά δεν νομίζω ότι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα. Το τμήμα που συνεχίζει να είναι κερδοφόρο για την Apple μετά την συρρίκνωση της αγοράς ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι αυτό που οφείλεται στην εξάπλωση των smartphones και tablets. Ο λόγος όμως για να αγοράσει κάποιος hardware για να σερφάρει στο διαδίκτυο, να ελέγξει το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, να έχει την διαχείριση εγγράφων, εικόνων και βίντεο, δεν έχει λοιπόν πλέον νόημα, και γίνεται ανεξάρτητα από τη μάρκα ή το λειτουργικό σύστημα, και θα έχει όλο και λιγότερο στο μέλλον.
Αυτό είναι λοιπόν το πραγματικό πρόβλημα των Mac που η Apple δεν έχει ακόμη καταλάβει. Οι αυξανόμενες ικανότητες των μέσων είναι η δύναμη των πελατών και ο γενικός αγοραστής θα ενδιαφέρεται όλο και λιγότερο στη ποιότητα του υλισμικού. Όλα αυτά και λαμβάνοντας υπόψη την έλλειψη τάσης του Mac να μπει και στη βιομηχανία παιχνιδιών, οι επαγγελματίες χρήστες θα αντιπροσωπεύσουν τα επόμενα 5 ή 10 χρόνια τους μόνους που θα παραμείνουν στην Apple. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα χρειαστούν μόνο υπολογιστές με υψηλές επιδόσεις, ακόμη και ένας δημοσιογράφος ή ένας διαχειριστής μπορεί να έχει ένα σωστό λόγο να προτιμήσει ένα Mac για τους εξαιρετικά φορητούς υπολογιστές όπως το MacBook που είναι μια τέλεια λύση. Για όλους τους άλλους, ωστόσο, υπάρχει μια δεύτερη σχετική πρόταση της συνέντευξης Carnicelli:

Τη στιγμή της συγγραφής του άρθρου, εκτός από τον iMac Pro των 5.000 δολ., Κανένας Macintosh δεν ενημερώθηκε καθόλου τον τελευταίο χρόνο.

Και αυτό είναι σωστό: το iMac Pro είναι ο μόνος υπολογιστής που είναι κάτω από 12 μήνες παλαιός και αυτό είναι ένα παράλογο πράγμα. Δεν λέω ότι πρέπει να πούμε σε έναν ατελείωτο γαιτανάκι άχρηστων ενδιάμεσων ενημερώσεων, αλλά ούτε και να αγνοήσουμε το νεότερο υλικό στην αγορά για τόσο πολύ καιρό. Τα “σωστά” χρόνια της Apple ήταν εκείνα στα οποία στους πιο σημαντικούς υπολογιστές υπήρχαν δύο ενημερώσεις, τις οποίες η Apple αναγνώριζε με τις λέξεις early, midle και late ανάλογα με την περίοδο εμφάνισης τους. Αλλά σήμερα είμαστε μάρτυρες σε κάτι εντελώς αδικαιολόγητο για μια εταιρεία τόσο πλούσια που εξακολουθεί να βγάζει πολλά χρήματα από τους Macs.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να αγοράσει κάποιος ένα Mac mini του 2014 με υλισμικό πριν από 5 χρόνια, καθώς και ένα iMac που δεν έχει ακόμα επωφεληθεί από τις ουσιαστικές βελτιώσεις των επεξεργαστών Coffee Lake, οι οποίοι στον κόσμο των PC υπάρχουν για πάνω από 6 μήνες τώρα. Μην προσπαθήσετε καν να βρείτε έναν λόγο για όλα αυτά γιατί απλά μπορεί να μην υπάρχει.

Η τρέχουσα αποτυχία τους να διατηρήσουν τη σειρά των Mac φρέσκια, ακόμη και αν πλησιάζουν σαν εταιρεία μια αγορά τρισεκατομμυρίων δολαρίων, είναι τόσο διασκεδαστικό και τρομακτικό σε όποιον εξαρτάται από την πλατφόρμα για την επιβίωσή του.

Οι προγραμματιστές, οι γραφίστες, οι κατασκευαστές βίντεο, οι μηχανικοί 3D, είναι μόνο μερικοί από τους επαγγελματίες που θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύσουν το νέο μέλλον των Mac με την προοδευτική έξοδο-αποχώρηση του «μέσου καταναλωτή» αλλά ακόμα και αυτούς η Apple τους απογοητεύει συνέχεια μήνα μετά τον μήνα, ενημέρωση μετά την ενημέρωση. Στον φορητό τομέα πρέπει να υπάρξει ένα MacBook (ίσως με περισσότερες θύρες και ισχύ …) ικανό να ικανοποιήσει τον βασικό χρήστη και να δώσει έτσι στο MacBook Pro μια αίσθηση ισχύος με καλύτερες CPUs και GPUs. Στον τομέα των desktop από την άλλη, το Mac mini είναι ένα πολύ χρήσιμο κομμάτι, πράγμα το οποίο ισχύει τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον ιδιωτικό τομέα και δεν είναι ξεκάθαρο γιατί η Apple το αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο.
Το iMac από την άλλη είναι ο υπολογιστής που παραμένει ο πιο επιτυχημένος στην τρέχουσα προσφορά, θα ήταν αρκετό να το ενημερώνει με μια αξιόλογη συχνότητα για να μπορεί να προσφέρει τις σημερινές τεχνολογίες και όχι εκείνες του προηγούμενου έτους, ενώ το iMac Pro έπρεπε να είναι μια έκδοση με 32″ με επεξεργαστές Extreme και non-Xeon, και να είναι μια κλιμακωτή, modular και αναβαθμίσιμη μηχανή, κάτι που η Apple μας υποσχέθηκε το 2017 και ελπίζουμε να δούμε το 2019 κάτι χρήσιμο στο στυλ του Mac Pro του 2012, που ακόμα δεν ξέρουμε τι θα γίνει αργότερα.

Αυτές είναι οι λίγες σκέψεις μου που ξεκίνησα να γράφω το πρωί χθές σε ένα MacBook Air 13″ του 2017 και τελείωσα αργότερα σε ένα PowerBook 12″ του 2005!! που λειτουργεί ακόμα τέλεια.